Ta mała książeczka autorstwa Érica-Emmanuela Schmitta, autora „Oskara i pani Róży” zaciekawia z kilku powodów. Po pierwsze autor z wielką erudycją i humorem odnosi się do kwestii związanych z – nazwijmy to – „psychologią muzyki”. Charakterystyka twórczości m.in. Bacha, Wagnera, Liszta, a przede wszystkim Chopina pod kątem tego, czego ta muzyka uczy, co przekazuje, jest ciekawym połączeniem świata muzyki ze światem rozumienia ludzkich emocji, myśli, zachowań.

Po drugie, książka stanowi przynajmniej częściową odpowiedź na pytanie Philipa Zimbardo zadane w książce „Gdzie Ci mężczyźni?” Pokazując możliwości rozwoju młodego człowieka poprzez muzykę, bliskość (także seksualną) z innymi osobami, wreszcie wytworzenie specyficznej relacji mistrz (mistrzyni) – uczeń daje nadzieję także innym młodym ludziom na odnalezienie ich dróg ku dojrzałości. Wreszcie, co być może z punktu widzenia zdrowia psychicznego najważniejsze, jest to świetna szkoła umiejętności nazywanej we współczesnym języku psychologicznym uważnością. Zatrzymanie w „tu i teraz”, skupienie na tym co widzimy, czujemy, słyszymy – to umiejętności, które pozwalają cieszyć się chwilą, doceniać otaczający nas świat, napotykanych ludzi, odzyskiwać poczucie sensu życia. Miła lektura na trudne czasy 🙂